Het is 6.45 uur, de duisternis omhult het windstille en na lange tijd droge weer. Bij het openen van de Piaggio verlicht ik het
verlaten stationsplein. De espressomachine straalt warmte uit. Ik zet de vlag op en alles lijkt te wijzen op een doorsnee donderdag in november.
Een man wandelt voorbij, en in de verte ontwaar ik een zwak fietslampje. De fietser nadert snel en begroet me. Het is een klant, zij het geen vaste klant. Anders zou ik onmiddellijk actie hebben ondernomen om een coffee to go voor haar te bereiden.
De dame van de fiets nadert met stevige passen en vraagt met een diepe zucht of ik al geopend ben.
Aan alles merk ik dat ze al een hele dag achter de rug heeft. Terwijl ik haar bestelling klaarmaak, informeer ik naar haar welzijn.
Ze heeft slecht geslapen. Gisteravond heeft ze vol spanning gewacht op de eerste exitpolls van de verkiezingen. Ik realiseer me dat ik dat ook heb gezien, maar er verder niet meer aan heb gedacht. Tijdens deze gedachte vertelt ze mee dat het land verloren is.
Hoe hebben mensen zo kunnen stemmen? De consequenties daarvan zijn onvoorstelbaar, en hoe kan het dat een persoon (ik deel geen details van de exacte omschrijving) zoveel stemmen heeft gekregen?
Ik schrik en probeer een extra mooi hartje te creëren in haar bestelde cappuccino. Wellicht stelt het haar gerust.
De dame pakt een zoetje en grist een roerstaafje uit de pot. Vakkundig roert ze het melkhartje, ongezien, door de koffie. Ze vervolgt haar weg. Ik maak een cappuccino voor mezelf. Hierbij oefen ik extra op het vormen van een prachtig melkhartje.
Na dit gesprek kan ook ik een het goed gebruiken. En wat ik heb gestemd? Dat is niet aan de orde. Ik ga vandaag extra mijn best doen om een oprechte een beker vol vrolijkheid! te serveren.
barista Marlies februari 2024
Reactie plaatsen
Reacties